Ngayong Wala Ka Na, Ina

Kay tagal ng lumipas na panahon,
At napakamaraming nagdaang taon;
Ako'y kusang naghintay nang malaon,
Na marinig ang mga salitang 'yon.

Ngunit ni minsan ay di ko narinig,
Yaong mga kataga ng pag-ibig;
Kahit tayo ay laging magkaniig,
Nanatili kang pipi at malamig.

Wari ko, sadyang di mo kailangan,
At sa buhay mo, ako'y kalabisan;
Akala ko, 'yong katahamikan,
Badya ng pagtatakwil na tuluyan.

Naramdaman ko man ang mga haplos,
Ay hindi ko pa rin sukat natalos;
Pagmamahal na sa 'yong puso'y taos,
Ang pahiwatig ng 'yong mga kilos.

Kaya puso'y hinanakit ang kimkim,
Isip ay sakbibi ng paninimdim;
Mga luha ay pumatak nang lihim,
Buhay ay balot ng lumbay at dilim.

At dahil ako'y labis na nasaktan,
Mga pagsamo'y di ko pinagbigyan;
Pagdaraing mo'y di ko pinakinggan,
Naging manhid sa iyong kalungkutan.

Ang pagnanais na ika'y damayan,
Ay ikinubli ko at pinigilan;
Kahit naghirap din ang kalooban,
Tinikis kita at tinalikuran.

Ngayong sa yaring buhay ay nawala,
Ikaw na yumaong baon ay luha;
Saka lamang natanto at nadama,
Na wala ka palang kasinghalaga.

Habang buhay manghihingi ng tawad,
Pagkalinga'y di ko na maigawad;
Sana, noon pa yaon isinaad,
Sayang, di kita minahal kaagad.



by: Maria Luisa Tejero Torrento